در مقايسه با ماريمبا، زايلوفون محدوده صدايي بالاتر (زيرتر) و باريك‌تري داشته و تيغه‌هاي آن از چوب سخت‌تري ساخته مي‌شود كه اين امر منجر به رنگ صدايي روشن‌تر و نافذتر مي‌شود. گاهي اوقات خانواده‌اي از سازها را به عنوان زايلوفون در نظر مي‌گيرند كه شامل زايلوفون، ماريمبا و زايلوماريمبا (xylomarimba) است.
زايلوفون در فرهنگ‌ها و تمدن‌هاي مختلف ديده مي‌شود و كوك و توالي تيغه‌ها از يك تمدن تا تمدن ديگر متفاوت است ولي چيزي كه در تمام زايلوفون‌ها مشترک است ترتيب قرارگيري تيغه‌ها در گام‌هايي از نت‌هاي پائين (بم) تا بالا (زير) است. تعداد تيغه‌ها مي‌تواند بين يك تا هر تعداد براي پوشش دادن چندين اكتاو باشد. زايلوفون سازي قديمي است كه اسامي مختلفي در فرهنگ‌هاي متفاوت دارد: به عنوان مثال در افريقا به نام‌هاي آماديندا (در اوگاندا)، بالافون (در سودان)، كارميبا (در آنگولا)، كيديمبا (در كنگو)، كوندونگ (در نيجيريه)، ماريمبا (كنگو) و سيليمبا (در آفريقاي جنوبي) شناخته مي‌شود. در آسيا اين ساز به نام‌هاي باكاگنگ (در ماي)، گام بنگ (اندونزي)، دن گو (ويتنام)، گب بانگ (در بالي)، گام بنگ كالونگ (جاوا)، موكين (چين)، پاتاتاگ (فيليپين)، پاتي تارانگ (درهند) و رانات اك (در تايلند) مشهور شده است.
ماريمبا از نظر ظاهري دقيقاً شبيه زايلوفون است ولي بزرگتر بوده و داراي محدوده صدايي پائين‌تر (از باس تا تنور و تا آلتو) و يكcompass گسترده‌تر است. ماريمبا، زايلوفوني با رزنيتور است و زايلوفون به معناي «نواي چوب» است و زير و بمي آن يك اكتاو عميق‌تر است. به دليل اينكه تيغه‌هاي ماريمبا از چوب نرم ساخته شده‌اند و نازك‌تر از زايلوفون هستند، ماريمبا رنگ صدايي نرم‌تر، تيره‌تر و غني‌تر دارد. در دهه 1930 يك ساز به نام زايلوماريمبا (زالوريمبا) براي تكنوازي ساخته شد كه هدف از آن ساز تركيب بهترين‌هاي هر دو ساز بود. زايلو ماريمبا عمدتاً به اين دليل ساخته شد كه محدوده صدايي از پنج اكتاو (C3-C8) داشت ولي كيفيت صدايش جا گذاشته شد و امروزه به ندرت اين محدوده صدا مورد استفاده قرار مي‌گيرد.
درباره این سایت